Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 29 Ὀκτωβρίου 2017, ΚΑ΄ ἐπιστολῶν (Γαλ. β΄ 16-20)

Πέθανα γιὰ νὰ ζἠσω

Ἀδελφοί, εἰδότες ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν ᾿Ιησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ. εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; μὴ γένοιτο. εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι. ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω. Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ.

1. ΓΙΑΤΙ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑ ΤΟΝ ΝΟΜΟ

Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐξηγεῖ γιατί ὁ ἄνθρωπος δὲν σώζεται τηρώντας μόνο τὶς τυπικὲς διατάξεις τοῦ Νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης· καὶ ἀπολογεῖται γιατί ὁ ἴδιος ἐγκατέλειψε τὸν Νόμο αὐτό. Βέβαια ἐμεῖς ἀκούγοντας αὐτὲς τὶς ἔννοιες δὲν μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε τί σήμαινε γιὰ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ γιὰ ἕναν Ἑβραῖο καὶ μάλιστα γιὰ ἕναν τόσο μεγάλο νομοδιδάσκαλο ὅπως ὁ Παῦλος νὰ ἐγκαταλείψει τὸν Nόμο. Αὐτὸ φαινόταν ἀδιανόητο ἢ παράλογο. Μποροῦμε νὰ σκεφθοῦμε ἕνα χαρισματοῦχο νέο μὲ τέτοια μόρφωση, δράση καὶ προοπτική, νὰ τὰ ἐγκαταλείπει ὅλα καὶ νὰ διακηρύττει μὲ θάρρος τὴν ἀνεπάρκεια τοῦ Νόμου; Ἦταν πραγματικὰ ὅλα αὐτὰ ἕνας θάνατος. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅμως περιφρόνησε τὴν κατακραυγὴ τοῦ κόσμου, ἀδιαφόρησε γιὰ τὶς προσωπικὲς συνέπειες καὶ ἔκανε αὐτὸ τὸ ἅλμα. 

Καὶ διακηρύττει πλέον ξεκάθαρα: κανεὶς ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ σωθεῖ τηρώντας τὶς τυπικὲς διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Ὁ ἄνθρωπος σώζεται μόνο πιστεύοντας στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Καὶ ἐπειδὴ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ πολλοὶ Ἑβραῖοι ὑποστήριζαν ὅτι ὅσοι ἄφησαν τὸν Νόμο εἶναι ἁμαρτωλοί, ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπολογεῖται: Δὲν εἴμαστε ἁμαρ-τωλοὶ ὅσοι ἀφήσαμε τὸν Νόμο, διότι σ’ αὐτή μας τὴν πράξη μᾶς ὁδήγησε ὁ Χριστός. Εἶναι δυνατὸν λοιπὸν κι ὁ Χριστὸς νὰ εἶναι ὑπηρέτης τῆς ἁμαρτίας; 

Ὅμως ὁ ἅγιος Ἀπόστολος προσθέτει κι ἕνα ἀκόμη ἐπιχείρημα: Ὁ Νόμος, λέει, τιμωρεῖ μὲ θάνατο κάθε παραβάτη του. Ἄρα ἐγὼ ποὺ ἐγκατέλειψα τὸν Νόμο εἶμαι καταδικασμένος σὲ θάνατο. Κι ἐφ’ ὅσον εἶμαι νεκρός, πάνω μου δὲν ἔχει καμία ἰσχὺ πλέον ὁ Νόμος. Ἔχω πεθάνει ὡς πρὸς τὸν Νόμο γιὰ νὰ ζήσω γιὰ τὸν Χριστό. 

Ἀκούγοντας ὅλα αὐτὰ τὰ μεγάλα καὶ ἱερὰ ποὺ λέει ὁ Ἀπόστολος ἂς θέσουμε ἐμεῖς ἕνα ἁπλὸ ἐρώτημα στὸν ἑαυτό μας. Ἐμεῖς ἄραγε ποὺ βαπτισθήκαμε στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ μέσα στὴν ἁγία κολυμβήθρα νεκρωθήκαμε ὡς πρὸς τὴν ἁ-μαρτία, ἔχουμε τὴ διάθεση τοῦ ἀποστόλου Παύλου νὰ νεκρώνουμε καθημερινὰ τὸν ἑαυτό μας ὡς πρὸς τὸν κόσμο καὶ τὴν ἁμαρτία; Ἔχουμε τὴ δύναμη νὰ περιφρονοῦμε κάθε ἐγκόσμιο, γιὰ νὰ ζοῦμε μὲ τὸν Χριστὸ καὶ γιὰ τὸν Χριστό;

2. Η ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ ΖΩΗ

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅμως δὲν μένει μόνο μέχρι τὸ στάδιο τοῦ θανάτου. Ἀλλὰ συνεχίζει λέγοντας ὅτι πλέον ζεῖ μιὰ νέα ζωή, ζωὴ ἀσυγκρίτως ἀνώτερη ἀπὸ τὴ φυσικὴ ζωὴ ποὺ μέχρι τότε ζοῦσε. Διότι πλέον δὲν ζεῖ ὁ ἴδιος, ὁ παλαιὸς δηλαδὴ ἄνθρωπος, ἀλλὰ ζεῖ μέσα του ὁ Χριστός. 

Βέβαια εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ περιγράψει κανεὶς αὐτὴ τὴ νέα ζωὴ τοῦ Παύλου καὶ κάθε ἀναγεννημένου πιστοῦ. Διότι εἶναι ζωὴ ἀνεξιχνίαστη καὶ ὑπερφυσική. Δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ καλύτερη ζωὴ ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν πολλῶν ἀλλὰ εἶναι ἡ ὄντως ζωή, ζωὴ πίστεως καὶ ἁγιότητος καὶ πλήρους ἀφοσιώσεως στὸν Θεό. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ζεῖ αὐτὴ τὴ νέα ζωὴ ἀγωνίζεται νὰ νεκρώνει μέσα του καθημερινὰ τὴν ἁμαρτία, νὰ νεκρώνει τὸ δικό του θέλημα, γιὰ νὰ ἀφήνει τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ νὰ κυβερνᾶ τὴ ζωή του. Κι ἔτσι μέσα στὴν καρδιά του κατοικεῖ πλέον ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ὁ Χριστὸς κυριεύει τὴν ψυχή του καὶ τὴν κινεῖ πρὸς τὸ δικό του θεῖο θέλημα. Τώρα πλέον δὲν ἐνεργεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος ἀλλὰ μέσα του ἐνεργεῖ ὁ Χριστός. Ὁ Χριστὸς κάνει τὰ πάντα, ὁ Χριστὸς μιλάει, ὁ Χριστὸς ἀκούει, ἀγαπάει, κυριαρχεῖ καὶ δεσπόζει.

3. ΠΟΣΟ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΕ

Ποιὰ ἦταν ὅμως ἡ κινητήρια δύναμη ποὺ ὁδήγησε τὸν Παῦλο σὲ μία τόσο μεγάλη μεταστροφή; Μᾶς ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος: Ἡ πίστη στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος, λέει, τὸν ἀγάπησε προσωπικὰ καὶ παρέδωσε τὸν Ἑαυτό του στὸ θάνατο γιὰ τὴ σωτηρία του. 

Ἐδῶ ὅμως προκύπτει τὸ ἐρώτημα: Ὁ Χριστὸς μόνο τὸν Παῦλο ἀγάπησε καὶ μόνο γι’ αὐτὸν σταυρώθηκε καὶ πέθανε; Ὁ Χριστὸς ὅλους τοὺς ἀγάπησε καὶ γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους θυσιάστηκε. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅμως ἐπειδὴ κατάλαβε ἀπὸ τί μᾶς ἀπάλλαξε ὁ Χριστὸς καὶ ποιὰ ἀγαθὰ μᾶς χάρισε, τόσο πολὺ πυρώθηκε ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὥστε, ὅπως λένε οἱ ἱεροὶ Πατέρες, «τὸ κοινὸν ἴδιον ποιεῖται», αἰσθάνθηκε αὐτὴ τὴν οἰκουμενικὴ κίνηση τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο· σὰν νὰ ἀγάπησε ὁ Χριστὸς μόνο τὸν Παῦλο καὶ σὰν νὰ πέθανε μόνο γι’ αὐτόν. 

Ἂς προσπαθήσουμε λοιπὸν κι ἐμεῖς ὅσο μποροῦμε νὰ αἰσθανθοῦμε αὐτὴν τὴν προσωπικὴ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ στὸν καθένα μας. Νὰ συναισθανθοῦμε ὅτι ὁ Χριστὸς μᾶς ἀγάπησε σὰν νὰ ἦταν ὁ καθένας μας τὸ μοναδικὸ πρόσωπο τῆς ἀγάπης του. Καὶ σταυρώθηκε γιὰ μᾶς προσωπικά. Καὶ μᾶς ἀπάλλαξε ἀπὸ τὸ χειρότερο δεινό, τὴν ἁμαρτία, τὴ φθορὰ καὶ τὸ θάνατο. Ἂν τὸ αἰσθανθοῦμε αὐτὸ πραγματικὰ μέσα μας, θὰ γεμίσει ἡ ψυχή μας ἀπὸ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὸν Λυτρωτή μας, θὰ ἀλλάξει καὶ ἡ δική μας ζωή. Θὰ μποροῦμε κι ἐμεῖς τότε νὰ ζοῦμε τὸ μυστήριο τῆς νέας ἐν Χριστῷ ζωῆς καὶ νὰ λέμε: «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός». Ἀμήν.

Κατηγορία Ἀπόστολος Κυριακῆς https://www.osotir.org

Ἄγγιγμα θείας Χάριτος

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 29 Ὀκτωβρίου 2017, Ζ΄ Λουκᾶ (Λουκ. η΄ 41-56)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ, ᾧ ὄνομα ᾿Ιάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συν­αγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν. ᾿Εν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ρύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆ­ναι, προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ρύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. καὶ εἶπεν ὁ ᾿Ιησοῦς· τίς ὁ ἁψάμενός μου; ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου; ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ. ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι᾿ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην. ῎Ετι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυν­αγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται. ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ ᾿Ιωάννην καὶ ᾿Ιάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα. ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτον­το αὐτήν. ὁ δὲ εἶπε· μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει. καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν. αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου. καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν. καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτῆς. ὁ δὲ παρήγ­γειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός.

«Ἥψατό μού τις»

Στὴν ἀρχὴ τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς παρακολουθήσαμε τὴ θεραπεία τῆς αἱμορροούσας γυναίκας. Ἡ ἄρρωστη αὐτὴ γυναίκα πίστεψε ὅτι καὶ μόνον ἂν ἄγγιζε κρυφὰ τὸν Κύριο, θὰ γινόταν καλά. Πράγματι, ἄγγιξε τὴν ἄκρη τοῦ ἐνδύματός Του καὶ ἀμέσως θεραπεύθηκε. Ὁ Κύριος τῆς χάρισε τὴ σωματικὴ ὑγεία ἀπὸ τὴν ἀνίατη ἀσθένειά της. Μὲ ἀφορμὴ αὐτὸ τὸ θαῦμα ἂς κάνουμε σήμερα μιὰ προέκταση: νὰ ἀναλογισθοῦμε πόσο ἀναγκαῖο εἶναι γιὰ τὴν ψυχή μας νὰ ἀγγίζουμε τὸν Κύριο· πόσο ἀναγκαῖο εἶναι νὰ λαμβάνουμε τὴ θεία Χάρι· καὶ κατόπιν νὰ δοῦμε πῶς μποροῦμε νὰ τὴν λαμβάνουμε.

1. Ζωὴ τῆς ψυχῆς ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Τὸ σῶμα μας γιὰ νὰ διατηρεῖται στὴ ζωή, ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ὀξυγόνο, νερό, τροφή, ὕπνο… Ἡ ψυχή μας, τὸ κύριο συστατικὸ τῆς ὑπάρξεώς μας, γιὰ νὰ εἶναι ζωντανή, γιὰ νὰ ζεῖ εὐτυχισμένη, ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴ συνεχὴ κοινωνία μὲ τὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ Ζωή, ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴ θεία Χάρι. Ἡ θεία Χάρις εἶναι ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ ἐπάνω μας, καὶ εἰδικότερα ἡ ἁγιαστικὴ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Γράφει ὁ ὅσιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς πὼς ὅ,τι εἶναι ἡ ψυχὴ γιὰ τὸ σῶμα, αὐτὸ εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γιὰ τὴν ψυχή1. Δηλαδὴ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνει ζωὴ στὴν ψυχή. Ἂν ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, εἶναι οὐσιαστικὰ νεκρός, ἔστω καὶ ἂν ζεῖ τὴ σωματικὴ ζωή. Στὴν Παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ ὁ Πατέρας λέει ὅτι αὐτὸς ὁ γιός μου ἦταν νεκρός (τὸν καιρὸ τῆς ἀσωτείας του) καὶ ἀνέζησε (μὲ τὴ μετάνοια) (Λουκ. ιε´ [15] 24). Ὁμοίως διδάσκουν οἱ ἅγιοι Πατέρες ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ κυρίως θάνατος, «τὸ δια­ζευχθῆναι τὴν ψυχὴν τῆς θείας χάριτος καὶ τῇ ἁμαρτίᾳ συζυγῆναι», τὸ νὰ χωρισθεῖ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὴ θεία Χάρι καὶ νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὴν ἁμαρτία2· ἐνῶ ἡ ζωὴ τῆς ψυχῆς εἶναι τὸ νὰ ζεῖ ἑνωμένη μὲ τὸν Θεό.

Ἔχουμε λοιπὸν ἀνάγκη, κατὰ τὸ παράδειγμα τῆς αἱμορροούσας, νὰ προσ­βλέπουμε στὸν Κύριο ὡς τὴν πηγὴ τῆς ἀληθινῆς ζωῆς καὶ νὰ Τὸν «ἀγγίζουμε», ὥστε νὰ μᾶς μεταδίδει ζωὴ καὶ πνευματικὴ ὑγεία.

2. Ἄγγιγμα μὲ πίστη

Πῶς μποροῦμε νὰ λαμβάνουμε τὴ θεία Χάρι; Μὲ τὸ νὰ βρισκόμαστε σὲ ἐπικοινωνία μὲ τὴν πηγὴ τῆς θείας Χάριτος, δηλαδὴ μὲ τὸν Θεό. Καὶ πῶς θὰ γίνει αὐτό; Μὲ τὸ νὰ μὴν ἁμαρτάνουμε. Ὅταν ἁμαρτάνουμε, ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὸν Θεό, ἐνῶ ὅταν μετανοοῦμε, ἐπιστρέφουμε κοντά Του. Πλουτίζουμε σὲ θεία Χάρι μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ νηστεία, τὴν ἐλεημοσύνη, τὴν ἀνεξικακία, γενικὰ μὲ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν καὶ τὴν ἄσκηση τῶν ἀρετῶν· κατ᾿ ἐξοχὴν ὅμως, ὅταν συμμετέχουμε στὰ ἱερὰ Μυστήρια, τὴν ἱερὰ Ἐξομολόγηση καὶ τὴ θεία Κοινωνία.

Ὅμως δὲν ἀρκεῖ μόνο ἡ ἐξωτερικὴ ἐφαρμογὴ τῶν ἐντολῶν καὶ ἡ τυπικὴ συμμετοχὴ στὰ Μυστήρια γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς θείας Χάριτος. Πολλοὶ ἄγγιζαν τὸν Κύριο σωματικά, ἀλλὰ μόνο ἡ αἱμορροοῦσα ἔλαβε Χάρι. Μόνο γι᾿ αὐτὴν εἶπε ὁ Κύριος: «Ἥψατό μού τις». Μὲ ἄγγιξε κάποιος. Μόνον ἕνας. Οἱ ἄλλοι ὄχι.

Ἑπομένως γιὰ νὰ λάβουμε τὴ Χάρι, ἀπαιτεῖται πίστη, συμμετοχὴ τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου. Ὅταν π.χ. προσευχόμαστε, νὰ μὴ λέμε μόνο λόγια μὲ τὸ στόμα μας, ἀλλὰ νὰ ὑψώνουμε τὸ νοῦ μας στὸ Θεό. Παρομοίως στὴν ἱερὰ Ἐξομολόγηση νὰ ὁμολογοῦμε μὲ πόνο καὶ εἰλικρίνεια τὶς ἁμαρτίες μας, ἀλλὰ καὶ μὲ πίστη ὅτι θὰ λάβουμε τὴν ἄφεση χάρη στὴ θυσία τοῦ Ἐσταυρωμένου. Στὴ θεία Κοινωνία ἐπίσης νὰ προσερχόμαστε συγκεντρωμένοι, μὲ πόθο ἱερὸ καὶ ἀπόφαση καινούργιας ζωῆς… Γνωρίζουμε ποῦ θὰ βροῦμε τὸν Κύριο γιὰ νὰ Τὸν ἀγγίξουμε. Αὐτὸ ποὺ μᾶς λείπει εἶναι ἡ ἐσωτερικὴ διάθεση τῆς αἱμορροούσας, ἡ ζωντανὴ πίστη της.

***

Ὁ ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ μᾶς ἔχει ἀποκαλύψει ὅτι σκοπὸς τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλαδὴ τῆς θείας Χάριτος. Ὅλοι οἱ πιστοὶ ἔχουμε κάποια ἐμπειρία τῆς θείας Χάριτος. Τὸ ζητούμενο ὅμως εἶναι νὰ μὴ γευόμαστε ἁπλῶς στιγμὲς Χάριτος, ἀλλὰ νὰ ζοῦμε τὴ ζωὴ τῆς Χάριτος· δηλα­δὴ νὰ ἔλθει νὰ κατοικήσει μέσα μας μόνιμα τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Τότε ἡ ψυχή μας θὰ εἰρηνεύσει τελείως καὶ θὰ καρποφορεῖ ἀνεμπό­διστα τὶς ἀρετές. Θὰ ζεῖ τὴ ζωὴ ποὺ τῆς ταιριάζει. Θὰ ζεῖ ἀπὸ τώρα στὴ Βα­σιλεία τῶν Οὐρανῶν. Μὲ τὶς πρε­σβεῖες ὅλων τῶν Ἁγίων, τῶν πνευ­ματέμφορων ἀνθρώπων, μα­κάρι νὰ μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεὸς νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸν σκοπὸ τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις νὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ τὴν κάθαρση τῆς ψυχῆς μας ἀπὸ ὅλα τὰ πάθη, ὥστε νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς δοχεῖα τῆς Χάριτος, μυροδοχεῖα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

1. Στό: Ὁσίου Νικοδήμου, Νέα Κλῖμαξ, Ἑρμηνεία τῶν Ἀναβαθμῶν τοῦ γ´ ἤχου, «Τὴν αἰχμαλωσίαν Σιών», ἐκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1976, σελ. 114.

2. Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ΕΠΕ 8, 358


https://www.osotir.org

Ἀποστολικὸ Ἀνἀγνωσμα Κυριακῆς 22 Ὀκτωβρίου 2017, Κ΄ ἐπιστολῶν (Γαλ. α΄ 11-19)

Τὸ Εὐαγγέλιο στὴ ζωή μας

Ἀδελφοί, γνωρίζω ὑμῖν τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ᾿ ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον· οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτὸ οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι᾿ ἀποκαλύψεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. ᾿Ηκούσατε γὰρ τὴν ἐμὴν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ ᾿Ιουδαϊσμῷ, ὅτι καθ᾿ ὑπερβολὴν ­ἐδίωκον τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπόρθουν αὐτήν, καὶ προέκοπτον ἐν τῷ ᾿Ιουδαϊσμῷ ὑπὲρ πολλοὺς συνηλικιώτας ἐν τῷ γένει μου, περισσοτέρως ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν πατρικῶν μου παραδόσεων. Ὅτε δὲ εὐδόκησεν ὁ Θεὸς ὁ ἀφορίσας με ἐκ κοιλίας μητρός μου καὶ καλέσας διὰ τῆς χάριτος αὐτοῦ ἀποκαλύψαι τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἐν ἐμοί, ἵνα εὐαγγελίζωμαι αὐτὸν ἐν τοῖς ἔθνε­σιν, εὐθέως οὐ προσανεθέμην σαρκὶ καὶ αἵματι, οὐδὲ ἀνῆλθον εἰς ῾Ιεροσόλυ­μα πρὸς τοὺς πρὸ ἐμοῦ ἀποστόλους, ἀλλὰ ἀπῆλθον εἰς ᾿Αραβίαν, καὶ πάλιν ὑπέστρεψα εἰς Δαμασκόν. ῎Επειτα μετὰ ἔτη τρία ἀνῆλθον εἰς ῾Ιεροσόλυμα ἱστορῆσαι Πέτρον, καὶ ἐπέμεινα πρὸς αὐτὸν ἡμέρας δεκαπέντε· ἕτερον δὲ τῶν ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μὴ ᾿Ιάκωβον τὸν ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου.

«Tὸ εὐαγγέλιον... οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον»

Στὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος ­ἀπευθύνεται στοὺς Χριστιανοὺς μιᾶς εὐρύτερης περιοχῆς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τῆς Γαλατίας, καὶ τοὺς λέγει: Τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ σᾶς κήρυξα «οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον», δὲν ἀποτελεῖ ἀνθρώπινη ἐπινόηση. Διότι ὅπως οἱ ὑπόλοιποι Ἀπόστολοι ἔτσι κι ἐγὼ δὲν τὸ παρέλαβα οὔτε τὸ διδάχθηκα ἀπὸ κάποιον ἄνθρωπο ἀλλὰ τὸ παρέλαβα μὲ ἀποκάλυψη ἀπευθείας ἀπὸ τὸν Θεό. 

Δὲν εἶναι ἀνθρώπινο δημιούργημα τὸ Εὐαγγέλιο. Εἶναι θεόπνευστο, καὶ γι’ αὐ­τὸ ἐπιτελεῖ θαύματα συγκλονιστικά.

1. Εἶναι θεόπνευστο

Αὐτὸ ποὺ συντελεῖ ὥστε τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο νὰ ξεχωρίζει ἀπὸ ὁποιοδήποτε ἄλλο βιβλίο εἶναι ἡ θεοπνευστία του. Τὸ εἶπε ὁ Ἀπόστολος: «Οὐκ ἔστι κατὰ ἄν­θρωπον»! Τὸ ἔγραψαν βέβαια ἄνθρωποι, ἀλλὰ τὸ ἔγραψαν μὲ θεία ἔμπνευση, μὲ τὸν ἄμεσο φωτισμὸ καὶ τὴν καθοδήγηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὸ ἀκριβῶς τονίζει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο, ὅπου γράφει ὅτι «πᾶσα γραφὴ θεόπνευστος» (Β΄ Τιμ. γ΄ 16), δηλαδὴ ὅλη ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι θεόπνευστη. 

Ἡ θεοπνευστία τοῦ Εὐαγγελίου γίνεται ὁλοφάνερη μέσα ἀπὸ πλῆθος ἀποδείξεων.

Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶναι ἡ συγγραφή του. Διαφορετικοὶ ἄνθρωποι, ἀγράμματοι μερικοί, σὲ διαφορετικὸ τόπο καὶ χρόνο, ἔγραψαν τὰ βιβλία ποὺ περιέχονται στὴν Καινὴ Διαθήκη, κι ὅμως ὅλα παρουσιάζουν θαυμαστὴ ἑνότητα καὶ καταπλήσσουν μὲ τὸ ὕψος τῆς θεολογίας τους.

Ἔπειτα ἀξιοθαύμαστο εἶναι τὸ περιε­­­χόμενο τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ διδασκαλία του γιὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἐχθρούς, τὴν ταπείνωση, τὴ ­συγχωρητικότητα καὶ ἄλ­λες ἀρετὲς πρωτάκουστες καὶ ἄ­­γνω­στες ἕως τότε, ἀναγεννᾶ πνευματικὰ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων.

Χειροπιαστὴ ἀπόδειξη τῆς θεοπνευ­στίας τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι καὶ ἡ ἐκπληκτικὴ διάδοσή του σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Παρὰ τὶς λυσσαλέες ἐπιθέσεις, ποὺ κατὰ καιροὺς δέχθηκε καὶ δέχεται, αἰῶνες τώ­ρα βρίσκεται σταθερὰ στὴν πρώτη θέση κυκλοφορίας τῶν βιβλίων, μὲ τόση μάλι­στα διαφορά, ὥστε ἐπίσημες στατιστι­κὲς νὰ λένε ὅτι ὅλα μαζὶ τὰ βιβλία τοῦ κόσμου δὲν μποροῦν νὰ φθάσουν, οὔτε κὰν νὰ πλησιάσουν τὸν ἀριθμὸ τῶν ἀντιτύπων τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

2. Ἐπιτελεῖ θαύματα

Εἶναι θεόπνευστο λοιπὸν τὸ Εὐαγγέλιο. Λόγος Θεοῦ! Αὐτὸ σημαίνει ὅτι πί­σω ἀπὸ τὶς λέξεις καὶ τὰ γράμματα κρύ­βεται δύναμη θεϊκή, ἡ πνοὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο ἐπιτελεῖ θαύματα!

Πόσοι ἄνθρωποι μετανόησαν χάρη σ’ ἕνα λόγο ποὺ ἄκουσαν ἢ διάβασαν στὸ Εὐαγγέλιο! Ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος, ὅταν διάβασε ἕνα στίχο ἀπὸ τὴν πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολή, συγκλονίστηκε, μετανόησε ὁριστικὰ κι ἄρχισε νὰ βαδίζει σταθερὰ τὸ δρόμο τῆς ἁγιότητας.

Ἀλλὰ καὶ πόσοι ἄλλοι δέχθηκαν κάποιον λόγο τοῦ Εὐαγγελίου ὡς φωνὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ τοὺς ἄνοιγε νέους δρό­μους στὴ ζωή τους! Ἕνας ­σύγχρονος ἅγιος, ὁ ἅγιος Λουκᾶς ἀρχιεπίσκοπος Κριμαίας, καθὼς διάβαζε κάποτε τὸ Εὐ­αγγέ­λιο στάθηκε στὸν λόγο τοῦ Κυρίου «ὁ μὲν θερισμὸς πολύς, οἱ δὲ ­ἐργάται ὀ­­­­λί­γοι». Σκέφθηκε: «Ὥστε λοιπόν, ­Κύριε, σοῦ λεί­­­­πουν ἐργάτες;»... Αὐτὸ ­ἔ­­­­γινε ἀ­­φορ­μὴ ὥ­­­στε ἀργότερα νὰ πάρει τὴν ἀ­­­πόφα­ση ν’ ἀφιερώσει τὴ ζωή του στὴν Ἐκκλησία!

Ἀλλὰ μήπως κι ἐμεῖς δὲν ἔχουμε αἰ­σθανθεῖ πολλὲς φορὲς τὸν διεισδυτικὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου νὰ ἀγγίζει τὸ ἐσωτερικό τῆς καρδιᾶς μας; Συχνὰ ὁμο­λο­γοῦμε: «Γιὰ μένα τὸ λέει αὐτό». Εἶναι ζων­τανὸς καὶ δραστικὸς ὁ λόγος τοῦ Θε­οῦ καὶ κοφτερὸς περισσότερο ἀπὸ κά­θε δίκοπο μαχαίρι. Εἰσχωρεῖ στὰ βάθη τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν ἀναμοχλεύει καὶ μὲ τὶς ἀπαραίτητες τομὲς ἐπιφέρει τὴν κάθαρση, τὴ θεραπεία, τὴν ἀνακαίνιση!

❁ ❁ ❁

Τὸ Εὐαγγέλιο, ἡ Καινὴ Διαθήκη, ποὺ ὅ­­­λοι ἔχουμε στὸ σπίτι μας, δὲν γράφτηκε γιὰ νὰ προστεθεῖ ἕνα ἀκόμη βιβλίο στὶς μυριάδες τῶν βιβλίων. Γράφτηκε γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Γιὰ νὰ γνωρίσουμε οἱ ἄνθρωποι τί εἶναι ὁ Θεός, πόσο μεγάλος εἶναι ὁ πλοῦτος τῶν δωρεῶν του, ἡ ἀγάπη, τὸ ἔλεος, ἡ χάρις, ποιὰ εἶναι τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἑτοίμασε γιὰ νὰ τὰ κληρονομήσουμε στὴν αἰωνιότητα. Μακάρι ὅλοι μας νὰ ἀγαπήσουμε τὸ Εὐαγγέλιο, νὰ τὸ μελετοῦμε καὶ νὰ τὸ ἐφαρμόζουμε. Νὰ τὸ ἔχουμε πάντοτε ὡς φῶς καὶ ὁδηγό μας στὴ ζωή μας!

Κατηγορία Ἀπόστολος Κυριακῆς https://www.osotir.org

Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 22 Ὀκτωβρίου 2017, στ΄ Λουκᾶ (Λουκ. η΄ 26-39)

Χριστιανοὶ χωρὶς κρατούμενα

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γα­δαρη­νῶν, ὑπήν­τησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνήμασιν. ἰδὼν δὲ τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· τί ἐμοὶ καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βα­­σανίσῃς. παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀ­κα­θάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀν­­θρώπου. πολλοῖς γὰρ χρόνοις συν­ηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρή­μους. ἐ­πη­ρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· τί σοί ἐστιν ὄνομα; ὁ δὲ εἶπε· λεγεών· ὅτι δαι­μόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν· καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν. ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκα­νῶν βοσκομένων ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐ­τοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς. ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη. ἰδόντες δὲ οἱ βόσκον­τες τὸ γεγενημένον ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς. ἐξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονός, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πό­δας τοῦ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. ἀπήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. καὶ ἠρώτησαν αὐ­τὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φό­βῳ μεγάλῳ συν­είχοντο. αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν. ἐδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνήρ, ἀφ᾿ οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ· ἀπέλυσε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός. καὶ ἀπῆλθε καθ᾿ ὅλην τὴν πόλιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς.

«Ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν»

Ἡ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν ἦταν τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἀνάστατη. Τὴν ἐπισκέφθηκε ὁ Θεάνθρωπος φανερώνοντας τὴ θεϊκή Του δύναμη: Ἐλευθέρωσε ἕνα δαιμονισμένο ἀπὸ τὰ δαιμόνια ποὺ τὸν εἶχαν κυριεύσει, καὶ συγχρόνως ἔδωσε στὰ πνεύματα αὐτὰ τὴν ἄδεια νὰ εἰσέλθουν σ᾿ ἕνα μεγάλο κοπάδι χοίρων ποὺ ἔβοσκε ἐκεῖ κοντά. Οἱ χοῖροι ὑπὸ τὴ δαιμονικὴ ἐπήρεια ὅρμησαν στὸν γκρεμὸ καὶ πνίγηκαν στὴ λίμνη. Ὁ Κύριος ἐπέτρεψε αὐτὴ τὴν καταστροφή, διότι ὁ Μωσαϊκὸς Νόμος ἀπαγόρευε στοὺς Ἰσραηλίτες νὰ τρῶνε χοιρινὸ κρέας – καὶ ἑπομένως ἡ ἐκτροφὴ χοίρων ἦταν παράνομη. Εἶναι ἀξιοπρόσεκτη ἡ ἀντίδραση τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς ἀπέναντι στὰ ὅσα συνέβησαν: Παρακάλεσαν ὅλοι τους μὲ μιὰ γνώμη τὸν Κύριο νὰ φύγει ἀπὸ τὴ χώρα τους. Αἴτημα παρανοϊκό. Ἂς δοῦμε ὅμως τί σημαίνει αὐτὸ τὸ αἴτημα καὶ πῶς ἀφορᾶ στὸν καθένα μας.

1. Αἴτημα ποὺ δείχνει ἀμετανοησία

Γιατί οἱ κάτοικοι τῶν Γαδαρηνῶν παρακάλεσαν τὸν Κύριο νὰ φύγει ἔξω ἀπὸ τὰ σύνορά τους; Ἐπειδὴ φοβήθηκαν – τὸ ἀναφέρει σαφῶς τὸ ἱερὸ κείμενο: «ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο»· κυριεύθηκαν ἀπὸ μεγάλο φόβο. Ἀλλὰ δὲν τρόμαξαν ἁπλῶς ἀπὸ ἕνα παράδοξο θαυμαστὸ γεγονός, ἀπὸ τὸ ὅτι ἐξοντώθηκε ὁλοσχερῶς ἕνα μεγάλο κοπάδι χοίρων σὲ ἐλάχιστο χρόνο, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στὴ χώρα τους.

Εἶδαν τὸν περιβόητο ἐκεῖνο δαιμονισμένο, ποὺ ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῆς περιοχῆς, νὰ κάθεται «ἱματισμένος καὶ σωφρονῶν» στὰ πόδια τοῦ Κυρίου. Ἄκουσαν ἀπὸ τοὺς αὐτόπτες μάρτυρες «πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς». Κατάλαβαν δηλαδὴ ὅτι ὁ παράδοξος αὐτὸς ἐπισκέπτης, ὁ Κύριος, ἦταν ἀπεσταλμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ διαχειριζόταν θεϊκὴ δύναμη. Κατάλαβαν ὅτι ἡ ἐξόντωση τοῦ κοπαδιοῦ τους ἦταν δίκαιη τιμωρία τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ θεληματικὴ παρανομία τους. 

Ἀναγνώρισαν τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ δὲν τὴν ἀποδέχθηκαν. Ἦλθε ὁ Θεάνθρωπος στὸν τόπο τους νὰ τοὺς καλέσει σὲ μετάνοια καὶ σωτηρία, ἀλλὰ ἐκεῖνοι προτίμησαν τοὺς χοίρους τους, τὸ δικό τους θέλημα, ὄχι τὸ θέλημα καὶ τὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ. Κυριεύθηκαν ὄχι ἀ­πὸ τὸν εὐλαβὴ φόβο τοῦ Θεοῦ, ποὺ ὁ­δηγεῖ σὲ μετάνοια καὶ ἀλλαγὴ ζωῆς· κυριεύθηκαν ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ ἀμετανόητου ἐνόχου ποὺ δὲν θέλει νὰ ἀπαρνηθεῖ τὴν ἁμαρτία του. Τὸ αἴτημά τους λοιπὸν πρὸς τὸν Κύριο δείχνει τὴν πεισματικὴ ἀμετανοησία τους.

2. Ὁλοκληρωτικὰ παραδομένοι στὸν Κύριο

Τὸ τραγικὸ παράδειγμα τῶν κατοίκων τῶν Γαδαρηνῶν δὲν ἀφορᾶ μόνο σὲ ὅσους συνειδητὰ ζοῦν μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, ἀφορᾶ καὶ σ᾿ ἐμᾶς τοὺς πιστούς. Μὲ ποιὰ ἔννοια;

Εἶναι ἐνδεχόμενο κάποιος πιστός, ἂν καὶ ἀγωνίζεται νὰ ζεῖ σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἴσως ἔχει καὶ κάποιες ἐπιδόσεις στὴν πνευματι­κὴ ζωή, ὅμως συνειδητὰ νὰ μὴ συμμορ­φώνεται τελείως μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ· νὰ ὑπάρχουν μέσα του κάποιες περιοχές, ἢ ἔστω μία, σὰν τὴ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, ὅπου θέλει νὰ βόσκει ἀνενόχλητος τοὺς χοίρους του, νὰ κάνει τὸ δικό του θέλημα.

Πιὸ συγκεκριμένα, εἶναι πρόθυμος νὰ κάνει νηστεῖες, προσευχές, ἐλεημοσύνες, νὰ διακονεῖ στὰ ἔργα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ δὲν θέλει π.χ. νὰ συγχωρήσει τὸν ἀδελφό του ποὺ τὸν ἀδίκησε στὴ δια­νομὴ τῆς πατρικῆς κληρονομιᾶς, δὲν ἀποφασίζει νὰ φροντίσει τὸ ἀδύνατο σημεῖο του καὶ νὰ πολεμήσει ἀποφασιστικὰ τὸ πάθος ποὺ κυρίως τὸν πολεμᾶ, τὸν θυμό, τὴν κατάκριση, τὴ λαιμαργία ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο. Καὶ ὅταν ὁ Θεὸς τὸν ἐλέγχει καὶ τοῦ ὑποδεικνύει τὴν ἁμαρτία του, εἴτε διὰ τοῦ Πνευματικοῦ εἴτε διὰ θλίψεων ἢ δι᾿ ἄλλου τρόπου, ἀντιδρᾶ, ταράζεται, ἀρνεῖται.

Ἀλίμονο στὸν πιστὸ ποὺ γνώρισε τὴν ἀλήθεια καὶ δὲν παραδόθηκε στὸ Χριστὸ μὲ ὅλη του τὴν καρδιά, χωρὶς κρατούμενα! Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχει μέρος στὴ Βασιλεία Του; 

***

Τελικὰ οἱ κάτοικοι τῶν Γαδαρηνῶν καὶ ὄχι ὁ δαιμονισμένος ἔπασχαν ἀπὸ τὴν πιὸ ἐπικίνδυνη δαιμονικὴ ἐπήρεια, διότι αὐτοὶ ἁμάρταναν μὲ τὴ θέλησή τους, ἐνῶ ὁ δαιμονισμένος ἦταν ἁπλῶς θύμα τῶν δαιμόνων. Ἂς φοβηθοῦμε λοιπὸν τὸν ἑαυτό μας, μήπως ἔχουμε κρατούμενα ἀπέναντι στὸν Κύριό μας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἂς θαυμάσουμε τὴν ἀκατανίκητη δύναμη τοῦ Κυρίου ἀπέναντι στοὺς δαίμονες καὶ κυρίως τὴν ἄφατη ἀγάπη καὶ ἀνεξικακία Του, ὁ Ὁποῖος σεβάστηκε μὲν τὸ αἴτημα τῶν κατοίκων ἐκείνης τῆς περιοχῆς, ἀλλὰ καὶ δὲν παραιτήθηκε ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία Του νὰ τοὺς σώσει: Ἄφησε στὰ μέρη τους κήρυκα τῶν θαυμασίων Του τὸν πρώην δαιμονισμένο.

Ὁ πολυεύσπλαχνος Κύριός μας εἶναι ἕτοιμος, ἂν τὸ θέλουμε καὶ τὸ προσπαθοῦμε, νὰ ἐκμηδενίσει καὶ στὴ δική μας ζωὴ τὰ ἐμπόδια ποὺ μᾶς χωρίζουν ἀπὸ Ἐκεῖνον, ὥστε νὰ ἐνωθοῦμε μαζί Του καὶ νὰ Τὸν δοξάζουμε στοὺς αἰῶνες.

Κατηγορία Εὐαγγέλιο Κυριακῆς

https://www.osotir.org/

Το γραφικό ξωκλήσι του Αγίου Πνεύματος

 στον Αγιο Ανδρέα Κρήτης

 μόλις 15 χιλιόμετρα από το Ρέθυμνο !

Το γραφικό ξωκλήσι που είναι αφιερωμένο στο Αγίο Πνεύμα, στο χωριό Αγιο Ανδρέα ,

είναι ένα από τα πιο γραφικά ξωκλήσσια της Κρήτης 

και ένα από παλαιότερα της περιοχής . 

Βρίσκεται 10 λεπτά από τον Οικισμό Αγίου Ανδρέα Ρεθύμνης 

και μόλις 10 χλμ από την πόλη του Ρεθύμνου .

Εχει αναστηλωθεί στην σημερινή μορφή του 

με τις προσφορές των πιστών του χωριού και των πιστών 

που καταφτάνουν από τις γύρω περιοχές 

Επίσης με   το αθόρυβο έργο του ιερέα πατέρα Στυλιανού Ριτζάκη 

και του μέλους του εκκλησιαστικού συμβούλιου

του Ιερού Ναού Αγίου Ανδρέα κ Βασιλικής.Λιονή .

Φτάνοντας στο εκκλησάκι , μέσα από μια διαδρομή ,

ανάμεσα από ελιές , αμπέλια ,βελανιδιές και χαρουπιές

ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να νοιώσει βαθειά μέσα του ,

τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος , την αγαλλίαση και την ηρεμία ψυχής 

καθώς και το μυστήριο της ιερότητας του χώρου 

.Φρεσκοβαμμένο και περιποιημένο περιμένει τον κάθε πιστό επισκέπτη 

για να προσευχηθεί, ν’ ανάψει το κεράκι του και να ξεκουραστεί , 

να επικοινωνήσει με το θεό .

Περιμένει σαν τον φάρο της θάλασσας ,να δώσει μες στην ερημιά,

στον κάθε προσκυνητή ,που θα πεί τον πόνο του , 

και απαλά θα ανοίξει την καρδιά του , 

φως , δύναμη , παρηγοριά , κουράγιο γαλήνη, ηρεμία, 

για να συνεχίσει το ταξίδι της ζωής .

Στο γραφικό εξωκλήσσι που εναι χτισμένο ανάμεσα σε λόφους ,

μπορείτε να φτάσετε είτε με αυτοκίνητο είτε περπατώντας .

Ανήμερα της γιορτής του , γίνεται Θεία Λειτουργία με αρτοκλασία ,

ακολουθεί μεγάλο πανηγύρι προς τιμή του Αγίου πνεύματος

και προσφέρεται στους προσκυνητές 

βραστό κρέας και πιλάφι που ετοιμάζεται στο προαύλιο του ναού 

με τη βοήθεια του Πολιτιστικού Συλλόγου << Αγιο Πνεύμα >> 

και των κατοίκων του χωριού Αγίου Ανδρέα , 

προσφορά των ιδιοκτητών των χωραφιών πέριξ του ναού

Ιστορία :Μετα την επανάσταση του Δασκαλογιάννη { ή Ιωάννη Βλάχου } το 1770 ,

οι Οθωμανοί έσφαξαν τους κατοίκους του χωριού Πλάκα ,

που ήταν χτισμένο στην περιοχή ,

εκτός από μια οικογένεια που σώθηκε και κατέφυγε στη Μήλο

Αργότερα την περιοχή του Αγίου Ανδρέα , κατοίκησαν οικογένειες

απ τα Σφακιά Κρήτης ,

Οι χωρικοί που συνήθιζαν να μένουν περισσότερο τα καλοκαίρια στην περιοχή

της εκκλησίας , για να φυλάνε τη περιουσία τους, τα αμπέλια και τα προβατα

έβλεπαν στο σημείο που σήμερα είναι χτισμένο το εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος,

ανάμεσα στα χαλάσματα του παλιού χωριού Πλάκα , αργά τις νύχτες , ένα Φώς .

Ψάχνοντας βρήκαν τα χαλάσματα απ το μικρό εκκλησάκι και με ευλάβεια 

σαν αποκούμπι στο πόνο που πέρασαν ,κατόρθωσαν να το αναστηλώσουν

αφιερώνοντάς το στο Αγιο Πνεύμα .

Ιστορία του χωριού Πλάκα

Στο χώρο αυτό ήταν το χωριό Πλάκα 
Σήμερα έχει κτιστεί το ξωκλήσι Αγιο Πνεύμα 
&&&&&&&&&&

Η ακριβής Ιστορία του χωριού Πλάκα αναλύεται πιο κάτω , ακριβώς
 όπως έχει γραφεί ,  στα παλαιά αρχεία
που ευρίσκονται στην Βιβλιοθήκη Ρεθύμνης ,Αγία βαρβάρα  .

Τα προσκόμισε ο πατήρ Στυλιανός Ριτζάκης
 Ιερέας της εκκλησίας Α Ανδρέας ,του Οικισμού Άγιος Ανδρέας Ρεθύμνου

H ιστορία του Χωριού Πλάκα

Η Ιστορία μας είναι το έτος 1770 ,ήρθε γραμμένη
από κάποιο ιερομένο της νήσου Μήλου ,που υπηρετούσε την Παναγία Αδάμαντος .

Αυτά του τα είχε διηγηθεί ,ένα παιδί μεγαλοπό από την Πλάκα Ρεθύμνης , όπως τα είχε πεί το παιδί ,στον Παπά –Δημήτρη θα τα πούμε .¨Ημουν μεγαλοπός και έβοσκα τσι αίγες μας εις την κορυφήν τσι κεφάλας ,όταν τουρκέψανε οι Χριστιανοί στον Αι Ανδρέα μαζί και ο Παπάς
έκουσα το ….ουρί ? μα δεν εκάτεχα ίντα τονε .

Το βράδυ μούπενε η μάνα μου ,’ότι ήρθενε ορντού ( διαταγή ) στον Αι Ανδρέα και πιάσανε τσι Χριστιανούς , στον Αι Γιώργη ,Τουρκέψανε ούλοι , εις την Πλάκα στο χωριό μας πράμα δεν μας εκάμανε ,μόνο πως ήρθανε αρναούτες απ όξω από το χωριό ,εγώ που σας τα λέω είμαι του Καλυγιανο-Κωστή κοπέλι.Ημείς είμαστε σκλάβοι εις του Γιαννίτσαρου ,απού ήτανε τα κονάκια του εις το στρογγυλό κεφάλι , και περνούσαμε καλά .
Αλλά ύστερα έκαμε ο δάσκαλος ( Δασκαλογιάνης ) την επανάστασι και συκοθήκανε και τα τρία κάστρα ,ετοτεσσάς μας εφοβερίζανε τα Τουρκάκια .
Οι Τούρκοι είχανε κουρμπάνι εις την χώρα , Οι Χριστιανοί επιένανε όμορφους κρυγιούς και τσι πουλούσανε στη Χώρα και πήγανε και ο μπάρμπας μου ο Παυλής να πουλήση ένα , εις το αμπουχούρι ήτανε ένας Μπίμπασης και έσερνε τον κγαβάζη του

Ο Μπίμπασης εσυφώνησε , με τον μπάρμπα μου ,αλλά ο καβάζης δε τονε πλέρωνε , και κάνανε καυγά , ο μπάρμπας μου με μια γροθέ έχυσε τα μάτι του καβάζη , .ο Μπίπασης επήγε στου πασά και τούπε νε ίντα καμε ο Καλληγιανο-Παυλής του Καβάζη του.

Εγώ εκείνηνα τη μέρα ετσιριάσαμενε τσι αιγες του Γιανιτσάρου εις τσι σπίλιους ,ο πατέρας μου

ού πενε να τσι πάω στσι ζαράδες στην βρύση ,γιατί εκείνος θα πάη να δώση το αλώνι μας του αέρα .

Το βράδη επήγα τσι αίγες εις τσις σπίλιους , μα ο πατέρας μου έλειπε.Και πήγα στο κονάκι του αφεντικού ,και ηύρικα τη μάνα μου τζαγκουρνομαδισμένη ( να γδέρνεται στα μάγουλα ) και τον Αλή που ήτανε Μπας Τσαούσης , μα η μάνα μου δεν μούλε πράμα ,εκάτσαμε κάμποσες μέρες , μα δε μάφήσανε να πορίσω όξω

Μια αργαδυνή ήρθε ένας μποιλής μ΄άλλους δυο τρείς νομάτους .

Και θυμούμε και το νέκαμε ο Αλής ένα γράμμα και με πήρενε και μένα και τη μάνα μου , και μας εβάλανε σε ένα τρικάταρτο ,και θυμούμε και βάστα η μάνα μου βραστά λάχανα και φάγαμενε ,ρωτώ τη μάνα μου πούνε ο πατέρας μου και μου λεγε πως θα πάμε να τονέ βρούμενε.

Φτάξαμε στη μήλο , εκιά εβρήκαμε και άλλες φαμελιές από τη Κρήτη

Και εκειδά έκαμε η μάνα μου την ιστορία πως έμπεψε ο πασάς ένα γράμμα των Αρναούτιδων και συκωθήκανε μια ταϊτερινή και τσι σουγκίσανε μικρούς μεγάλους , και τσι βάλανε σε ένα σε ένα νταύκο μπροστά την εκκλησία

Μετά 20 χρόνια κατέβηκα στο ρέθεμνο ήτανε ο τόπος υσυχασμένος

Επήγα στο χωρι’ο μα δεν ηυρηκα το σπίτι μας ,μονό το γνώρισα το τόπο από μια μεγάλη ελέ απούτανε στην αυλή μας

Επήγα και στο στρογγυλό κεφάλι ( περιοχή ) μα το παλιό αφεντικό μας ο
 Γιαννίτσαρος ήτανε αποθαμένος .

Η Φατουμέ ήτανε όμορφη γυναικα και μούλεγε και η μάνα μου πως ήθελε να Ρωμιέψη ,
’εκατσα πολλές μέρες στο κονάκη

Ο Αλής ήτανε μεγάλος αξιωματικός γινομένος , αλλά ήτανε αρρωστάρης και και έπιενα από την κάτω βρύση του χωριού και του κουβάλουνε νερό .

Και μια μέρα μου λέη η Φατουμέ , αν θέλω να ξετζεμπερωθή και να μ΄ακλουθήξη να τινε πάω στη Μήλο γυναίκα μου ,και αυτή θα κλέφη και του Αλή τα σακούλια όλα , και τινε πήρα μαί με τα σακούλια ,αλλά ήτανε γρε και δεν εκάμαμε κοπέλια

Ο Αλής μούγραψε να την πάρω να πάμε στη Κρήτη και θα μου δώση όσο τόπο πιάνουν τα περιστέρια του ,αλλά δεν κατέβηκα γιατί φοβήθηκα ότι θα με σφάξη.

( Τα χρόνια εκείνα μοίραζαν τη γή βάζοντας περιστέρια να πετάνε πρώτη φορά .Οπου καθόταν τα περιστέρια μέχρι εκεί πήγαινε το χωράφι )


Ο Γάμος της Τουρκάλας νύφης και το κάψιμο του χωριού πλάκα
Όπως μας τα περιέγραψε ο πατήρ Ριτζάκης Στυλιανός κατά την παράδοση

Πήγαινε η Τουρκάλα νύφη πάνω στο άλογο με συνοδεία Τούρκων από το χωριό Παλαίλιμνο να παντρευτεί στο χωριό Καπερδιανά

Στο σημείο που ήταν το χωριό Πλάκα ( σήμερα είναι το ξωκλήσι του Αγ. Πνεύματος έπαιζαν τα παιδιά μπάλα αλλά όχι όπως αυτή που είναι σήμερα –δεν υπήρχε –Φούσκα από το στομάχι του γουρουνιού .Πάει η φούσκα στ άλογο και ξαφνιάζεται και πέφτει
 η Νύφη με αποτέλεσμα να σπάσει το πόδι

Όμως οι Τούρκοι τη πήγαν να παντρευτεί αλλά είπαν στα παιδιά Όταν γυρίσουμε θα τα πούμε

Μετά το γάμο γύρισαν και κάψανε όλο το χωριό .  

Άγιος Γεράσιμος: Γιορτάζει σήμερα η Κεφαλονιά

Ο Άγιος Γεράσιμος πέθανε την 15η Αυγούστου του 1579. Επειδή την ημέρα αυτή γιορτάζεται η κοίμηση της Θεοτόκου, η γιορτή του Άγιου Γεράσιμου είναι ακριβώς την επόμενη μέρα.

Ο Άγιος Γεράσιμος γιορτάζεται επίσης και στις 20 Οκτωβρίου, η οποία μέρα αποτελεί και επίσημη αργία στο νησί της Κεφαλονιάς.

Το όνομα "Γεράσιμος" είναι από τα πιο κοινά αντρικά ονόματα στο νησί, ενώ δεν είναι λίγες οι γυναίκες με το όνομα "Γερασιμούλα".

Ο Άγιος Γεράσιμος σύμφωνα με τη παράδοση γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας το 1506.

Ο πατέρας του ονομάζονταν Δημήτριος και η μητέρα του Καλή. Ο πατέρας του ανήκε στην βυζαντινή αριστοκρατία, στη μεγάλη οικόγενεια των Νοταράδων.

Το βαφτιστικό όνομα του Άγιου Γεράσιμου ήταν Γεώργιος. Ό Άγιος Γεράσιμος μεγάλωσε και μορφώθηκε όπως όλα τα αρχοντόπουλα της εποχής.

Στα 20 χρόνια του αποφάσισε να πάει στη Ζάκυνθο που ήταν ένα σημαντικό κέντρο των γραμμάτων της εποχής καθώς παρόλη την Ενετική κατάκτηση υπήρχε εκεί ένας αναγεννησιακός αέρας σε αντίθεση με την υπόλοιπη τουρκοκρατούμενη Ελλάδα.

Άγιος Γεράσιμος - Η ζωή του

Η βαθιά σχέση του με την ορδόδοξη πίστη, τον κάνει να εγκαταλήψει τη Ζάκυνθο και να ξεκινήσει προσκυνήματα στα σημαντικότερα πνευματικά θρησκευτικά κέντρα της εποχής του.

Πρώτος του σταθμός η Κωνσταντινούπολη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο από όπου πήρε και την πατριαρχική ευλογία και αμέσως μετά το Περιβόλι της Παναγίας το Άγιον Όρος.

Στο Άγιον Όρος ο Άγιος Γεράσιμος έγινε μοναχός. Δεν γνωρίζουμε σε πια μονή αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι έγινε στο μοναστήρι των Ιβήρων και ότι ασκήτηψε στο κελί του Αγ. Βασιλείου στην περιοχή της Καψάλας.

Ο Άγιος Γεράσιμος σύμφωνα με τους βιογράφους του έμεινε αρκετά στο Άγιον όρος και έφυγε όταν αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι στους Άγιους Τόπους, όπου πρέπει να έφθασε γύρω στο 1538.

Εκτός από τον Πανάγιο Τάφο, επισκέφτηκε τη Συρία, τη Δαμασκό, το Σινά, την Αντιόχεια, την Αλεξάνδρεια και την έρημο της Θηβαίδας.

Ο πατριάρχης στα Ιεροσόλυμα εκτιμά την προσωπικότητα του Γεράσιμου και έτσι τον κρατάει κοντά του και αναλαμβάνει κανδηλανάπτης στον Πανάγιο Τάφο.

Στα Ιεροσόλυμα ο Άγιος Γεράσιμος χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Γερμανό με το όνομα Γεράσιμος προς τιμήν του Άγιου Γεράσιμου του Ιορδανίτου.

Το 1548 ο Άγιος Γεράσιμος αφήνει τα Ιεροσόλυμα για να ένα ταξίδι στην Κρήτη όπου και έμεινε γύρω στα δύο χρόνια. Από εκεί επιστρέφει στη Ζάκυνθο μετά από ένα ταξίδι προσκύνημα που τον έφερε πιο κοντά στο θεό, μετά από 20 χρόνια.

Στη Ζάκυνθο ο Άγιος Γεράσιμος ασκήτεψε σε μια σπηλιά στον Άγιο Νικόλα Γερακαρίου όπου μέχρι σήμερα οι Ζακυνθινοί την ονομάζουν του Αγίου Γερασίμου.

Υπάρχουν αναφορές ότι μπορεί να εφημέρευσε στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου. Την ίδια εποχή αυτή έχει γεννηθεί στη Ζάκυνθο και ο Άγιος Διονύσιος και κάποια παράδοση θέλει να τον έχει βαφτίσει ο άγιος Γεράσιμος.

Πάντως το σίγουρο είναι ότι ο Άγιος Διονύσιος επηρεάστηκε από την προσωπικότητα του Άγιου Γεράσιμου που ήταν ήδη πολύ γνωστός στο νησί.

Η εποχή της Ενετικής κυριαρχίας είναι δύσκολη και από θρησκευτική άποψη καθώς η καθολική εκκλησία προσπαθεί να αποκτήσει πιστούς από τον ντόπιο πληθυσμό.

Ο Άγιος Γεράσιμος αποφασίζει να πάει στη Κεφαλονιά. Ασκητεύει πάλι σε σπήλαιο κοντά στο Αργοστόλι.

Στο σπήλαιο έμεινε για 5 χρόνια και 11 μήνες οπότε αποφασίζει να εγκατασταθεί στη περιοχή των ομαλών στους πρόποδες του Αίνου και να ιδρύσει ένα μοναστήρι. Εκεί αρχίζουν να συρρέουν οι πιστοί για να ακούσουν τη διδασκαλία του.

Στη περιοχή των Ομαλών υπήρχε ένα ερημοκλήσι αφιερωμένο στην κοίμηση της Θεοτόκου το οποίο παραχώρησε στον Άγιο Γερασιμο μαζί με τα γύρω κτήματα, ο ιερέας της περιοχής Γεώργιος Βάλσαμος το 1561.

Ο Άγιος ιδρύει μοναστήρι με το όνομα Νέα Ιερουσαλήμ με την άδεια και την ευλογία του επίσκοπου του νησιού Παχώμιου Μακρή.

Από τότε η φήμη του εξαπλώνεται σε όλο το χριστιανικό κόσμο. Μετά από αίτηση του το πατριαρχείο θέτει η μονή υπό την υψηλή του προστασία.

Ο Άγιος Γεράσιμος κοιμήθηκε στις 15 Αυγούστου την ίδια μέρα με την αγαπημένη του Παναγία.

Στις τελευταίες του στιγμές στην επίγεια ζωή του ήταν κοντά του όπως αναφέρει η παράδοση, ο πατέρας Ιωαννίκιος, ο πατέρας Γερμανός και η ηγουμένη Λαυρεντία.

Οι ιερείς ντύνουν τον άγιο με τα άμφια τα οποία φέρει μέχρι σήμερα και μετά από κατανυχτική εξόδιο ακολουθία στην οποία χοροστάτησε ο Επίσκοπος Κεφαλληνίας Φιλόθεος ο Λοβέρδος, ενταφιάζουν το σώμα του Άγιου Γεράσιμου δίπλα και μέσα στον νότιο τοίχο του Ναού.

Η πρώτη ανακομιδή του σώματος του Αγίου Γεράσιμου έγινε 2 χρόνια και 2 μήνες μετά την κοίμηση του, στις 20 Οκτωβρίου του 1581.

Οι Ενετοί όμως θορυβημένοι από την αφθαρσία του σώματος του ζήτησαν να ταφεί ξανά ώστε να συμπληρωθούν τα 3 χρόνια.

Η δεύτερη ανακομιδή του σώματος γίνεται μετά από 6 μήνες και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Γιαυτό το λόγο θεσπίστηκε η κυριώνυμος εορτή του Άγιου Γεράσιμου στις 20 Οκτωβρίου και όχι στις 15 Αυγούστου.

Αργότερα όμως οι χριστιανοί γιόρταζαν τη μνήμη του και στην κοίμηση της Θεοτόκου όχι όμως στις 15 για να μην επισκιαστεί η κοίμηση της Παναγίας, αλλά στις 16 Αυγούστου. Η ανακήρυξη της αγιότητας του οσίου Γερασίμου έγινε το 1622.

Ο Άγιος Γεράσιμος ονομάστηκε νέος ασκητής για να τον ξεχωρίζουν από τον άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη.

http://www.romfea.gr

Απολυτίκιο και Κοντάκιο Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου

                 

                 

                 
                    


Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ'.


Ὡς τῶν Ἀποστόλων Πρωτόκλητος
Καὶ τοῦ κορυφαίου αὐτάδελφος
τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων, Ἀνδρέα, ἱκέτευε,
εἰρήνην τῇ Οἰκουμένη δωρήσασθαι
καὶ ταῖς ψνχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.


Κοντάκιον Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου
+Πατρῶν Νικοδήμου
Ἦχος β΄


Προστασίαν οἱ πιστοὶ ἐξαιτοῦμεν, Ἀπόστολε, λυτρωθῆναι ἀπὸ συμφορῶν ταῖς πρεσβίαις σου. Μὴ παρίδης τῶν προστρεχομένων σοι δεήσεις ταπεινάς, ἀλλὰ πρόφθασον ὡς εὐμενής, εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν καὶ κινδύνων ἀπάλλαξον. Σὺ γὰρ Χριστῶ προσῆξας, ὅμιλον τῶν Ἑλλήνων, καὶ τὰ αἰτήματα ἡμῶν Αὐτῶ προσάγαγε Πρωτόκλητε.




http://koimisikallimasia.blogspot.gr/

Τα τελευταία λόγια του Αγίου Λουκά του Ιατρού και η ευχή για τους ασθενείς

Πενήντα έξι χρόνια έχουν περάσει από την κοίμηση του Αγίου Λουκά του Ιατρού και τα τελευταία λόγια του παραμένουν ακόμη και σήμερα επίκαιρα.

Τα τελευταία λόγια του Αγίου Λουκά:

«Παιδιά μου πολύ σας παρακαλώ, ντυθείτε με την πανοπλία που δίνει ο Θεός, για να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τα τεχνάσματα του διαβόλου. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πονηρός είναι. Δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους, αλλά με αρχές και εξουσίες, δηλαδή με τα πονηρά πνεύματα. Προσέξτε! Τον διάβολο δεν τον συμφέρει να δεχθεί κανείς την ύπαρξή του, να σκέφτεται και να αισθάνεται ότι είναι κοντά στον άνθρωπο. Ένας κρυφός και άγνωστος εχθρός είναι πιο επικίνδυνος από έναν ορατό εχθρό. Ω πόσο μεγάλος και τρομερός είναι ο στρατός των δαιμόνων! Πόσο αμέτρητο είναι το μαύρο τους πλήθος! Αμετάβλητα, ακούραστα, μέρα και νύχτα, επιδιώκουν να σπρώξουν όλους εμάς που πιστεύουμε στο όνομα του Χριστού, να μας παρασύρουν στο δρόμο της απιστίας της κακίας και της ασέβειας. Αυτοί οι αόρατοι εχθροί του Θεού, έχουν βάλει ως μοναδικό τους σκοπό μέρα και νύχτα να επιδιώκουν την καταστροφή μας. Όμως μη φοβάστε, πάρτε δύναμη από το όνομα του Ιησού».

Ακολουθεί η θαυματουργή ευχή του Αγίου Λουκά του Ιατρού:

Ευχή Εις Ασθενούντα:

«Άγιε Ιεράρχα, ομολογητά, διδάσκαλε της αληθείας και ανάργυρε ιατρέ Λουκά, σοι κλίνομεν τα γόνατα της ψυχής και του σώματος και προσπίπτοντες τοις τιμίοις και ιαματικοίς λειψάνοις σου, σε παρακαλούμεν, ως τα τέκνα τους πατέρας αυτών.
Εισάκουσον ημών των αμαρτωλών, τίμιε πάτερ, και προσάγαγε την δέησιν ημών τω ελεήμονι και φιλανθρώπω Θεώ, ως εστώς ενώπιον αυτού μετά πάντων των αγίων.
Πιστεύομεν ότι αγαπάς ημάς δια της αυτής αγάπης ην ηγάπησας τους αδελφούς σου κατά την εν τω κόσμω βιοτήν σου.
Την τέχνην των ιατρών μετιών, των ασθενούντων τα αρρωστήματα, τη αρωγή της χάριτος, πλειστάκις εθεράπευσας.
Μετά δε την σεπτήν σου κοίμησιν, τα σα χαριτόβρυτα λείψανα, ο των όλων Δεσπότης, πηγήν ιατρείας ανέδειξεν.
Ποικίλας γαρ ιώνται ασθενείας καί δύναμιν δωρούνται τοις ευλαβώς ταύτα ασπαζομένοις και αιτουμένοις την θείαν πρεσβείαν σου.
Διό αιτούμεν σε και θερμώς παρακαλούμεν σε, τον την χάριν της ιατρείας κομισάμενον· τον ασθενούντα και δεινώς χειμαζόμενον αδελφόν ημών (….) επίσκεψαι και θεράπευσον εκ της συνεχούσης αυτόν ασθενείας.
Πάντιμε και αγιώτατε πάτερ Λουκά, ελπίς αρραγής των ασθενούντων και κεκμηκότων, μη επιλάθου δωρήσασθαι τω αδελφώ ημών (….) την ίασιν και πάσιν ημίν τα ευφρόσυνα.
Ίνα και ημείς συν σοι δοξάζωμεν τον Πατέρα και τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα, την μίαν θεότητα τε και βασιλείαν, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν».

ΠΗΓΗ: dogma.gr

http://www.pronews.gr/

Ἀποστολικό Ἀνἀγνωσμα Κυριακῆς 15 Ὀκτωβρίου 2017, τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Τίτ. γ΄ 8-15)

Συνεργάτες στὴ σπορὰ τοῦ θείου λόγου

Τέκνον Τίτε, πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων ­βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φρον­τί­ζωσι καλῶν ἔργων προ­ΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ. ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις· μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς ­περιίστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι. αἱ­ρετικὸν ­ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν ­νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρ­τάνει ὢν αὐτοκατά­κριτος. Ὅταν πέμψω ᾿Αρτεμᾶν πρός σε ἢ Τυχικόν, σπούδασον ἐλθεῖν πρός με εἰς Νικόπο­λιν· ἐκεῖ γὰρ κέκρικα παραχειμάσαι. Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ ᾿Απολλὼ σπουδαί­ως πρόπεμψον, ἵνα μη­δὲν αὐτοῖς λείπῃ. μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀ­­ναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι. ᾿Ασπάζον­ταί σε οἱ μετ᾿ ἐμοῦ πάντες. ἄσπασαι τοὺς φιλοῦντας ἡμᾶς ἐν πίστει. ῾Η χάρις μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.

1. Λόγος θεϊκὸς

Ἡ σημερινὴ Κυριακή, ἡ ὁποία εἶναι ­ἀφιερωμένη στοὺς ἁγίους Πατέρες ποὺ συγκρότησαν τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὀνομάζεται καὶ «Κυριακή τοῦ Σπορέως» λόγῳ τῆς σχετικῆς Παραβολῆς ποὺ ἀναγινώσκεται στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἡ ὁποία ἀναφέρεται στὴ σπορὰ τοῦ θείου λόγου. 

Στὸ ἀντίστοιχο ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθύνεται στὸ μαθητή του Τίτο, καὶ τὸν βεβαιώνει ὅτι τὰ πνευματικὰ καὶ οὐράνια πράγματα ποὺ τοῦ εἶχε γράψει γιὰ τὴ δικαίωση καὶ τὴν κληρονομία τῆς αἰωνίου ζωῆς ἀποτελοῦν λόγο ἀξιόπιστο καὶ ἀληθινό: «Πιστὸς ὁ λόγος». Δὲν εἶναι λόγια ἐπιπόλαια καὶ σκέψεις φανταστικές. Εἶναι ἀλήθειες ποὺ ἀποκαλύπτει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Λόγια θεόπνευστα ποὺ δὲν προέρχονται ἀπὸ τὴ γῆ ἀλλὰ ἀπὸ τὸν Οὐρανό.

Μέσα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ μᾶς ὁμιλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: «Τάδε λέγει Κύριος» (Ζαχ. η´ 2, ῾Ιερ. δ´ 3). Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο ὀφείλουμε νὰ μελετοῦμε τὰ ἱερὰ κείμενα τῆς Γραφῆς καὶ νὰ ἀκοῦμε τὸν θεῖο λόγο μὲ ἰσχυρὴ ἔνταση προσοχῆς, μὲ ἑτοιμότητα νὰ ἀφουγ­κρασθοῦμε τὸ θεῖο θέλημα καὶ νὰ ὑποταχθοῦμε σ̕ αὐτὸ ὅπως οἱ προφῆτες, ποὺ ἔλεγαν: «ἀκούσομαι τί λαλήσει ἐν ἐμοὶ Κύριος ὁ Θεός» (Ψαλ. πδ´ [84] 9).

2. Στὴν πρώτη γραμμή!

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Σπορέως ἔχει καθοριστεῖ ἀπὸ τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία ὡς ἡ ἐπίσημη ἡμέρα τῆς ἐνάρξεως τοῦ κατηχητικοῦ καὶ κηρυκτικοῦ της ἔργου. Ἀπὸ σήμερα ξεκινοῦν πιὸ συστηματικά, γιὰ τὴ νέα ἐκκλησιαστικὴ χρονιά, πλῆθος πνευματικὲς εὐκαιρίες γιὰ ­μικροὺς καὶ μεγάλους, καθὼς ἐπίσης καὶ ­ποικίλες ἐκδηλώσεις μὲ παιδαγωγικό, φιλανθρωπικὸ καὶ κοινωνικὸ χαρακτήρα. Ὅλα αὐτά, ποὺ ὀργανώνονται μὲ τὴ μέριμνα τῆς Ἐκ­κλησίας, χρειάζονται ἀνθρώπους ποὺ θὰ τὰ ὑλοποιήσουν. Ποιὸς θὰ ἀναλάβει αὐτὰ τὰ ἔργα; Μά, φυσικά, ὅσοι εἶναι πιστὰ καὶ ζωντανὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, «οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ», οἱ ὁποῖοι ὀφείλουν, σύμφωνα μὲ τὸν θεόπνευστο Ἀπόστολο, νὰ πρωτοστατοῦν στὰ καλὰ ἔργα· «καλῶν ἔργων προΐ­στασθαι».

Εἶναι φανερὸ ὅτι οἱ ἀνάγκες εἶναι πολλές. Τὰ παιδιὰ χρειάζονται συστηματικὴ κατήχηση, οἱ νέοι θέλουν γερὰ στηρίγματα γιὰ νὰ μὴν κλονιστοῦν ἀπὸ τοὺς πει­ρα­σμοὺς τοῦ κόσμου, οἱ γέροντες ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ στοργὴ καὶ ἀγάπη γιὰ νὰ μὴ βυθιστοῦν στὴ μοναξιὰ καὶ τὴν ἀπελπισία. Ἄνθρωποι φτωχοὶ καὶ ἄνεργοι ζητοῦν ὑλικὴ καὶ ἠθικὴ στήριξη. Καὶ πόσα ἄλλα προβλήματα!... Μπροστὰ σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀνάγκες δὲν μποροῦμε νὰ μείνουμε ἀ­­­­­­δρανεῖς καὶ «ἄκαρποι». Ἂν εἴμαστε ζων­τανὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, δὲν δικαιούμαστε νὰ διαμαρτυρόμαστε λέγον­τας: «Ἐπιτέλους, τί κάνει ἡ Ἐκκλησία γιὰ ὅλα αὐτά;». Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι κάποιος ξένος ὀργανισμὸς ποὺ μισθώνει ὑπαλλήλους. Εἶναι τὸ σπίτι μας. Εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ὁποίου μέλη εἴμαστε ὅλοι οἱ βαπτισμένοι καὶ συνειδητοὶ χριστιανοί. Συνεπῶς, ὅλοι ὀφείλουμε νὰ ἐργαστοῦμε καὶ νὰ προσφέρουμε ὅ,τι μποροῦμε. Ἂς μὴν περιμένουμε νὰ μᾶς παρακαλέσουν οἱ ἄλλοι. Πρῶτοι νὰ σπεύσουμε νὰ θέσουμε τὸν ἑαυτό μας στὴν ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ προθυμία καὶ ζῆλο ἂς ἐπιζητοῦμε καὶ ἂς δημιουργοῦμε εὐκαιρίες, ὥστε νὰ προσφέρουμε τὸ χάρισμά μας, καὶ τότε αὐτὸ θὰ ἀποδώσει πλούσια καρποφορία.

3. Τιμὴ στοὺς «συνεργοὺς Θεοῦ»

Κλείνοντας τὴν Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν ἐκλε­κτὸ μαθητὴ του Τίτο, ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὸν προτρέπει νὰ περιποιηθεῖ ἰδιαιτέρως τοὺς συνεργάτες του: «Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ Ἀπολλὼ σπουδαίως πρό­πεμψον, ἵνα μηδὲν αὐτοῖς λείπῃ». Ὁ ­νομοδιδάσκαλος Ζηνᾶς καὶ ὁ ἄριστος γνώστης τῶν Γραφῶν Ἀπολλὼς ἦταν στενοὶ συνεργάτες τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου. 

Καθὼς λοιπὸν θὰ ἔφευγαν γιὰ νὰ συνεχίσουν τὴν περιοδεία τους, ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ στὸν Τίτο νὰ τοὺς κατευοδώσει μὲ τιμὴ καὶ ἀγάπη καὶ νὰ φροντίσει ὥστε τίποτε νὰ μὴν τοὺς λείπει στὸ ταξίδι τους.

Ὁπωσδήποτε εἶναι δεῖγμα ­εὐγένειας καὶ πολιτισμοῦ τὸ νὰ ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τοὺς φιλοξενουμένους μας. Πολὺ περισσό­­τερο ὅμως ὀφείλουμε σεβασμὸ καὶ τι­μὴ στὰ πρόσωπα ἐκεῖνα ποὺ διακονοῦν στὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ἢ σὲ ἄλλα ἔργα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Κύριος εἶπε ὅτι «ὁ δεχόμενος προφήτην εἰς ὄνομα προφήτου μι­σθὸν προφήτου λήψεται» (Ματθ. ι΄ 41). Πραγματικὰ ἐκπληκτικό! Ἐκεῖνος ποὺ ὑ­­ποδέχεται, ὑποστηρίζει καὶ βοηθεῖ ἕναν προφήτη, ἐπειδὴ εἶναι ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ, θὰ πάρει τὴν ἴδια ἀνταμοιβὴ ποὺ θὰ πάρει καὶ ὁ προφήτης! Ἄρα λοιπὸν ὁ φιλάνθρωπος Κύριος ἀνταμείβει ὄχι μόνο αὐτοὺς ποὺ ἔχουν χάρισμα διδασκαλίας ἢ κάποια ἄλλη ξεχωριστὴ διακονία μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ καθέναν ποὺ διευκολύνει αὐτοὺς τοὺς δούλους Του στὸ ἔργο τους καὶ τοὺς συμπαραστέκεται μὲ κά­θε τρόπο. 

Ἄς προσπαθοῦμε λοιπὸν κι ἐμεῖς νὰ ὑ­­ποστηρίζουμε τοὺς ­«συνεργοὺς Θεοῦ» στὴ διακονία τους, διότι αὐτὸ ποὺ τοὺς προσφέρουμε, οὐσιαστικὰ τὸ προσφέρου­­με στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος καὶ τελικὰ θὰ μᾶς ἀνταμείψει πολὺ περισ­σότερο ἀπὸ ὅσο μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε.

Κατηγορία Ἀπόστολος Κυριακῆς https://www.osotir.org

Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Αττάλης Μπαλί, Ρέθυμνο

πηγή φωτογραφίας: www.cretanbeaches.com


Βρίσκεται στο 33o χιλιόμετρο της νέας εθνικής οδού Pεθύμνου - Hρακλείου και ένα

 χιλιόμετρο νότια από το σημείο αυτό, πολύ κοντά στον παραθαλάσσιο οικισμό Μπαλί.


πηγή φωτογραφίας: agiosgeorgios.blogspot.gr
H ευρύτερη περιοχή είναι γεμάτη από μοναστικές και ασκητικές μνήμες, 

που συνθέτουν την εικόνα ενός ιερού τόπου με ιδιαίτερη λατρευτική σημασία.

 Στις γύρω πλαγιές, αλλά και στην παραλιακή ζώνη, υπήρχαν ασκητήρια και μικρά μοναστήρια. 

O λόφος απέναντι από τη Mονή ονομάζεται «Λόφος του Παχούμη» 

(Παχώμιος, όνομα μοναχού) και ο άλλος, πάνω από τη Mονή, «Λόφος Aγίας Yπακοής».

Oι μνήμες αυτές οδήγησαν ασφαλώς τους μοναχούς να ιδρύσουν και να οργανώσουν

 τη Mονή σε αυτήν την εντυπωσιακή θέση, που έχει απέραντη θέα προς το Kρητικό

 Πέλαγος, χωρίς να μπορεί να την εντοπίσει κανείς εύκολα από τη θάλασσα.



πηγή φωτογραφίας: agiosgeorgios.blogspot.gr

Η ακριβής χρονολογία ίδρυσής της παραμένει άγνωστη, η αρχιτεκτονική όμως των κτηρίων του

 συγκροτήματος και οι λίγες επιγραφές που διατηρούνται in situ παραπέμπουν στην περίοδο 

της όψιμης Βενετοκρατίας (16ος - 17ος αιώνας).

Σύμφωνα με τις γραπτές πηγές και τις αρχαιολογικές έρευνες, στη θέση του σημερινού

συγκροτήματος υπήρχε ένας μικρός ναός αφιερωμένος στο Γενέσιον του Αγίου Ιωάννου 

του Προδρόμου και λίγα κελιά στη δυτική πλευρά του. 

H αρχιτεκτονική της Μονής παρουσιάζει ορισμένες ιδιαιτερότητες, που οφείλονται 

στην κλίση του εδάφους και στις ειδικές συνθήκες της εποχής που επέβαλαν την οχύρωσή της.



πηγή φωτογραφίας: www.cretanbeaches.com

Το Καθολικό της Μονής είναι ένας δίκλιτος ναός τα κλίτη του οποίου επικοινωνούν 

με δύο μεγάλα τοξωτά ανοίγματα.

Το αρχικό, βόρειο κλίτος είναι αφιερωμένο στη Γέννηση του Αγίου Ιωάννου του

 Προδρόμου, ενώ το νότιο στην Αποτομή του.

Tο καθολικό δεν βρίσκεται στο κέντρο, όπως συνηθίζεται στη μοναστηριακή 

αρχιτεκτονική, αλλά σε ξεχωριστό χώρο και σε διαφορετικό επίπεδο, στη βορειοανατολική 

πλευρά του κτηριακού συνόλου. Aντίθετα, η κεντρική είσοδος, δυτικά, ακολουθεί 

την πιο συνηθισμένη μορφή των μοναστηριακών πυλώνων.

Eίναι τοξωτή και αφήνει αρκετό στεγασμένο χώρο, στον οποίο μπορούσαν να κάθονται

 όλοι όσοι περίμεναν κάθε πρωί να ανοίξει η Mονή, προσκυνητές ή διαβάτες.

Aμέσως μετά τον πυλώνα, νότια, υπήρχε το βορδοναρείο, όπου σώζονται ακόμη οι 

χτιστές φάτνες του. Tα υπόλοιπα κτήρια, που είχαν ουσιαστικό ρόλο στην εσωτερική 

οργάνωση της Mονής, όπως το ελαιοτριβείο, το εργαστήριο κεραμικής, ο φούρνος,

 είναι χτισμένα κοντά στο διαβατικό και σε μια λογική απόσταση από τον χώρο του

 ηγουμενείου, των κελιών και της τραπεζαρίας.


πηγή φωτογραφίας: agiosgeorgios.blogspot.gr

Η μεγάλη Τράπεζα της Μονής βρίσκεται στο νότιο τμήμα της εσωτερικής αυλής. 

Πρόκειται για μια επιμήκη αίθουσα, η είσοδος της οποίας βρίσκεται στη δυτική πλευρά,

 όπου επίσης υπάρχουν ένα ανάλογης μορφής παράθυρο και μια μικρή κόγχη.

Στον βόρειο τοίχο, σε μικρά τμήματα του ανατολικού και του δυτικού, σώζονται 

σε κακή κατάσταση διατήρησης τοιχογραφίες που χρονολογούνται στις αρχές 

του 17ου αιώνα, από τα ελάχιστα δείγματα της περιόδου αυτής στην Κρήτη. 

Δεν είναι βέβαιο αν και οι υπόλοιποι τοίχοι της αίθουσας υπήρξαν επίσης

 τοιχογραφημένοι καθώς σήμερα δεν σώζονται πια ίχνη. Διατηρούνται ο Ευαγγελισμός

 και η Φιλοξενία του Αβραάμ. Κάτω από τις δύο αυτές μεγάλες συνθέσεις διακρίνονται 

αμυδρά ολόσωμοι άγιοι και ασκητές.


πηγή φωτογραφίας: www.cretanbeaches.com

Iδιαίτερα εντυπωσιάζει ο αύλειος χώρος, ο οποίος είναι εντελώς ανεξάρτητος από τον χώρο 

των βοηθητικών χτισμάτων.
Σχηματίζει μια παραλληλόγραμμη αυλή σε παράλληλη θέση με τον άξονα ανάπτυξης της Mονής.

Oι είσοδοι των κελιών και τα πέτρινα τόξα της δημιουργούν ένα ωραίο σκηνικό 

και δείχνουν ένα αρχιτεκτονικό σύνολο που οικοδομήθηκε με πολλή επιμέλεια.

H Mονή υπήρχε από την περίοδο της Bενετοκρατίας, αλλά δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς

 ιδρύθηκε. Oρισμένα σπαράγματα τοιχογραφιών του καθολικού ανήκουν στον 14ο αιώνα, 

αλλά η πρώτη γνωστή γραπτή μαρτυρία για την ιστορία της προέρχεται από ένα νοταριακό έγγραφο του 1628, το οποίο μας πληροφορεί ότι η Mονή είχε αδελφότητα, όταν άρχισε η ανοικοδόμησή της.


πηγή φωτογραφίας: www.cretanbeaches.com

Όμως και το κτιριακό συγκρότημά της διασώζει σημαντικές ενδείξεις για την κατάσταση της Mονής

 στα μέσα του 17ου αιώνα.
H οργάνωση της απαντάται μόνο σε μεγάλα μοναστήρια της Kρήτης, 

της ίδιας κυρίως περιόδου. H παλαιότερη χρονολογία που συναντούμε στη Mονή 

είναι εκείνη του κεντρικού πυλώνα της με την επιγραφή: AXΛE (1635).
Aρχή Σοφίας Φόβος Kυρίου. Mνήσθητι Kύριε του Δούλου Σου Παχωμίου Iερομονάχου. 

Σε οκτώσχημο παράθυρο υπάρχει επίσης η χρονολογία AXΛH (1638).


πηγή φωτογραφίας: www.cretanbeaches.com

Mέχρι το 1646, που κατακτήθηκε η περιοχή από τους Tούρκους, είχε ολοκληρωθεί 

η κτιριακή υποδομή.
Eίχε, δηλαδή, επεκταθεί ο μικρός ναός του Tιμίου Προδρόμου, είχαν ολοκληρωθεί τα κελιά,

 που μπορούσαν να στεγάσουν 10 - 20 μοναχούς, και είχαν κατασκευαστεί οι κοινόχρηστοι χώροι.
Σημαντική ένδειξη για την ολοκλήρωση αυτών των έργων αποτελούν οι ελάχιστες τοιχογραφίες 

που σώθηκαν στην Tράπεζα, οι οποίες έγιναν λίγο πριν από τις στις αρχές του 17ου αιώνα. 

Πρόκειται για μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις εικονογραφημένων μοναστηριακών τραπεζών.


πηγή φωτογραφίας: www.cretanbeaches.com

Δεν γνωρίζουμε όμως αν πρόκειται για πρώτη ή δεύτερη οικοδόμηση, αν και άλλοι θεωρούν

 τις τοιχογραφίες αυτές ακόμη και σύγχρονες των τοιχογραφιών του ναού.
Δεν είναι γνωστές οι άμεσες συνέπειες της τουρκικής κατάκτησης στη Mονή.

 Φαίνεται πάντως πως προκλήθηκαν κάποιες καταστροφές μεταξύ των ετών 1646 - 1647, 

οι οποίες εκτιμάται ότι αποκαταστάθηκαν, όπως δείχνει η επιγραφή του 1692 πάνω στην πύλη

 που οδηγεί από τα κελιά στο Kαθολικό. Σε όλη τη διάρκεια του Kρητικού Πολέμου, 

αλλά και μετά την οριστική κατάκτηση της Kρήτης από τους Tούρκους, 

ο όρμος του Mπαλή χρησιμοποιήθηκε από τους Κρητικούς επαναστάτες για πολεμικούς σκοπούς

 και η μονή του Tιμίου Προδρόμου βρέθηκε στη δίνη των επαναστάσεων.


πηγή φωτογραφίας: agiosgeorgios.blogspot.gr

Όμως οι ελάχιστες πληροφορίες μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα μαρτυρούν απλώς τη λειτουργία της.
Oι μαρτυρίες αρχίζουν να πυκνώνουν από το 1761. Aπό τότε παρατηρείται 

εντονότερη δραστηριότητα στη Mονή. Xτίστηκε η κρήνη της και αφιερώθηκαν εικόνες, 

βιβλία και ιερά σκεύη.
H χρονολογία αυτή υπάρχει στην εικόνα Eπί Σοι Xαίρει. Mνήσθητι Kύριε 

του δούλου σου Γερβασίου ιερομονάχου. 1761. Xειρ Eμμανουήλ.
Στην εικόνα Tο γενέθλιον του Tιμίου Προδρόμου υπάρχει η χρονολογία 1763: 

Mνήσθητι Kύριε του δούλου σου Eμμανουήλ. 1763. Xειρ Eμμανουήλ.


πηγή φωτογραφίας: agiosgeorgios.blogspot.gr

O ιερομόναχος Γερβάσιος είχε αφιερώσει επίσης στη Mονή του Τιμίου Προδρόμου, το 1784, 

έναν περίτεχνο σταυρό αγιασμού καθώς επίσης και το 1795 ένα αργυρόδετο Eυαγγέλιο, έκδοσης 

στην Bενετία.

Στην πίσω όψη του Eυαγγελίου αυτού σημειώνεται και η κτητορική επιγραφή της Mονής:

 Mοναστήρι Aτάλη εκ της νήσου Kρήτης 1795.

Tην ίδια περίοδο κατασκευάστηκε και η πιο μακρινή κρήνη, απ’ όπου υδρευόταν 

η Mονή:Kτίτορας Mιχαήλ. Eν έτει 1791 Iουλίου 10. Kαθιγούμενος Γεδεών καθώς και το 1791

 ζωγραφίστηκε και η εικόνα του τέμπλου του Aγίου Iωάννου του Προδρόμου.


φωτογραφία: odysseus.culture.gr

Oι μοναχοί πήραν μέρος στην επανάσταση του 1821 και φαίνεται πως η Mονή πυρπολήθηκε 

ή τουλάχιστον έπαθε ζημιές ο ναός της.
Mετά την επανάσταση έγιναν κάποιες εργασίες, από τις οποίες σημαντικότερη ήταν η

 κατασκευή του ξυλόγλυπτου τέμπλου, πάνω στο οποίο σώθηκε η επιγραφή με το όνομα 

του ηγουμένου Mελετίου Kαρτερή: Δι’ εξόδων και επιστασίας Mελετίου Iερομονάχου 1837.

H επόμενη μαρτυρία για τη Mονή προέρχεται από επιγραφή του 1853 στη μικρή εικόνα του 

Προδρόμου.
Kατά τη μεγάλη κρητική επανάσταση (1866 - 1869) οι επιδρομές των Tούρκων στη Mονή 

ήταν τακτικές και το 1866 τη λεηλάτησαν και βεβήλωσαν τους ιερούς χώρους.
O μετέπειτα ηγούμενος της Γεράσιμος Πικράκης διακρίθηκε για τον αγώνα του κατά των 

Tούρκων. Tα κατορθώματά του έγιναν τραγούδι και τραγουδήθηκαν από τους υπόδουλους 

Kρητικούς.


φωτογραφία: odysseus.culture.gr

Tο 1874 διαδέχθηκε στην ηγουμενία τον Mελέτιο Kαρτερή. 

Δεν πέτυχε όμως, παρά την προσπάθειά του, να ανασυγκροτήσει τη Mονή.
Tο 1881 υπήρχαν μόλις δύο μοναχοί και εννέα κοσμικοί, προφανώς ενοικιαστές

 των μοναστηριακών κτημάτων.

Tο 1900 κρίθηκε αμέσως διαλυτή και το 1935 διαλυτέα. Mετά την κατοχή έμεινε έρημη, 

με αποτέλεσμα να καταστραφεί εντελώς.
Στις 24 Iουνίου 1983, εορτή των Γενεθλίων του Tιμίου Προδρόμου, τελέστηκε 

αρχιερατική θεία λειτουργία στον ναό της Mονής από τον μακαριστό μητροπολίτη 

Tίτο Συλλιγαδάκη, κατά την οποία εγκατέστησε νέο ηγούμενο της τον Aρχιμανδρίτη

 Άνθιμο Συριανό, σήμερα μητροπολίτη Pεθύμνης και Aυλοποτάμου.

O νέος ηγούμενος επιδόθηκε αμέσως με περίσσια αγάπη στην αναστήλωση και ανασυγκρότηση 

της Mονής.
Tο αποτέλεσμα το βλέπουν σήμερα οι προσκυνητές και οι επισκέπτες και θαυμάζουν 

την προσπάθειά του, την οποία συνεχίζει από τις 24 Iουνίου 1996, με τον ίδιο ζήλο,

 ο νέος, ευσεβής, μορφωμένος και δραστήριος διάδοχος του Παρθένιος Kαλυβιανάκης 

και το παρεκκλήσι του Aγίου Θεοδοσίου του Kοινοβιάρχη είναι ένα

 από τα σημαντικά έργα που ήδη έχει επιτελέσει στη Mονή.

Τηλέφωνο Μονής: (+30) 28340 94274

http://greekorthodoxreligioustourism.blogspot.gr